Δύο χιλιάδες ημέρες. Πολλές, ε;
Κάπου τόσο περίμενε αυτό το αγόρι για να πάει στο σπίτι του. Ζούσε για χρόνια στο δρόμο, όπως ζουν χιλιάδες ακόμη ψυχές. Έτρωγε από απόσταση, δεν ήξερε τι σημαίνει χάδι, ο άνθρωπος στα μάτια του δεν ήταν καλός.
Μαζεύτηκε σε έναν περιφραγμένο χώρο όπου η Γεωργία τον τάιζε κάθε μέρα. Του έμαθε τι σημαίνει άνθρωπος, τι σημαίνει χάδι, ότι κάποιες φορές, κάποιοι από εμάς, είμαστε καλοί.
Και βρέθηκε η Μαρία που κατάλαβε πόσα πολλά μπορεί να της προσφέρει αυτό πλάσμα το οποίο δεν είναι “κουτάβι για να το μάθει” – κοντεύει να φτάσει 7 χρονών και δεν είναι “μικρόσωμο για μες το σπίτι” – είναι 38,5 κιλά.
Και μπήκε κύριος στο σπίτι της και δεν της έκανε ούτε μία ζημιά και δεν της έφαγε τίποτα και δεν της λέρωσε ποτέ.
Και χωράει στα 55 τμ του διαμερίσματός της και κουνάει σαν τρελός την ουρά του από χαρά όταν γυρνάει σπίτι της από τη δουλειά ή υποδέχεται τους πελάτες στο μικρό βιβλιοπωλείο της όταν πάνε μαζί για δουλειά!
Και τον περπατάει στο πάρκο και περπατάει δίπλα της, κύριος. Και παίζει με άλλα σκυλιά γιατί τα περισσότερα ζώα που ήταν τόσα χρόνια αδέσποτα είναι πολύ κοινωνικά, διότι δεν τα κατέστρεψαν οι άνθρωποι.
Και τον αγαπάει και την αγαπάει… Αυτό. Τον αγαπάει και την αγαπάει.
Ο Κούκλος μας τελείωσε και εδώ και ένα μήνα και από τα μέσα Ιανουαρίου λέγεται Ερμής. Υπάρχουν πολλοί πολλοί “Κούκλοι” εκεί έξω που ψάχνουν σπίτι… Βρείτε τους!