Αδέσποτα: Μακάρι να τα χωρούσε όλα το σπίτι σου όπως η καρδιά σου…
Στειρώνεις ,ταΐζεις, φροντίζεις,στις ζέστες τρέχεις με νερά ,στο χιόνι με κουβέρτες,φάρμακα, βιταμίνες….
Κάθε μέρα παίρνεις τις πιο αγωνιώδεις παρουσίες.
Είναι όλοι εδώ;
Κι εκεί;
Και στη γωνία;
Και αγοράζεις την ανακούφιση στις τρεμάμενες ουρές- χαρωπές κεραίες που ξεπηδούν από παντού και στα καθησυχαστικά βλέμματα του σήμερα και του τώρα, το τώρα είναι το μόνο που έχεις.
Τώρα είναι όλοι εδώ.
Αύριο, κάποιο αύριο, κάποιος θα λείπει.
Στο δικό σου αύριο , ή σε κάποιου άλλου σαν κι εσένα.
Κάθε μέρα ,ΚΑΘΕ μέρα ,είναι αυτό το γ … αύριο για κάποιον.
Και πάλι θα κλαις κι εσύ κι αυτός με στομάχια που μάταια θα προσπαθουν να αφομοιώσουν τη θλίψη…
Αλλά και πάλι, στο δικό του ο καθένας μεθαύριο ,θα συνεχίσετε, σαν να υπάρχει ελπίδα και σαν να είστε μαζί κι ας μην ξέρει καν ο ένας τον άλλον.
Ώστε μια μέρα κανένα ζωάκι να μη ζει στο δρόμο ,λέει.
Κι ας είναι ψέμα.
Αν αξίζει κανείς να προσπαθήσει για ένα ψέμα ας είναι τουλάχιστον αυτό….