”Ένα ανάπηρο ζώο μπορεί να είναι ένας από τους τρόπους της ζωής να μας μιλήσει, αν βρεθεί στο δρόμο μας ας το ακούσουμε τι έχει να μας πει.”

Θα ξεκινήσουμε μια στήλη για να σας ενημερώνουμε για διάφορα κτηνιατρικά θέματα και ιατρικά που συχνά ζητάτε απαντήσεις. Επίσης μια φορά τον μήνα θα φιλοξενούμε ένα άρθρο του αγαπημένου μας κτηνιάτρου Κώστα Δημητριάδη. Ως πρώτο θέμα, μας έγραψε με τον δικό του μοναδικό τρόπο για τα ζώα με αναπηρίες.

Αναπηρία και ψυχική ισορροπία.

Κάποιοι λένε και δεν έχουν άδικο, ότι η ζωή είναι ένα διαρκές πάρε δώσε που πραγματοποιείται μέσω των σχέσεων μας.
Έτσι υπάρχουν και δυο κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που δίνουν και αυτοί που παίρνουν.
Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι άνθρωποι που ξέρουν, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο να ζητούν και να παίρνουν αυτό που θέλουν και στη δεύτερη αυτοί που ξέρουν καλύτερα από όλα τα άλλα, να δίνουν χωρίς ποτέ να περιμένουν να πάρουν.
Κρίμα για τους πρώτους, τους εγωιστές που δεν μπορούν να απολαύσουν τη χαρά της ανιδιοτελούς προσφοράς, κρίμα και για τους δεύτερους, τους μάρτυρες, που δεν μπορούν να χαρούν, αυτά που τους δίνονται.
Η υιοθεσία ενός ανάπηρου ζώου είναι ότι καλύτερο μπορούν να περιμένουν και οι δύο από τη ζωή. Είναι ένα ταρακούνημα που σπάει την ανισορροπία μεταξύ του δίνω και του παίρνω.
Από την μία, αυτοί που έχουν σαν βασικό στοιχείο του χαρακτήρα τους τη προσφορά, βρίσκουν στη φροντίδα μιας τυφλής γάτας, ενός σκύλου με κινητικά προβλήματα, την εκπλήρωση της ανάγκης τους να δίνουν.
Αλλά και αυτοί που έχουν μάθει μόνο να παίρνουν, ανακαλύπτουν από την υιοθεσία ενός ανάπηρου ζώου ένα αναπάντεχο δώρο.
Τα ανάπηρα ζώα είτε επειδή αισθάνονται απροστάτευτα, είτε επειδή η φύση τείνει να εξισορροπεί την μειονεκτικότητα τους προσδίδοντας τους πλούσια ψυχικά χαρίσματα, έχουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία ένα απίστευτα καλό, στοργικό και τρυφερό χαρακτήρα. Η δε στάση τους προς τη ζωή αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Είναι ζωντανά παραδείγματα θάρρους, αποφασιστικότητας, καρτερίας, στωικότητας.
Από την άλλη, όσοι έχουν μάθει να δίνουν, τους προσφέρεται η δυνατότητα και τελικά μαθαίνουν να παίρνουν όλη αυτή τη ψυχική προσφορά του ζώου που υιοθετούν και όσοι ξέρουν μόνο να παίρνουν μαθαίνουν τη χαρά της προσφοράς δίνοντας φροντίδα και αγάπη.
Αλλά και για όλους εμάς που θεωρούμε τον εαυτό μας ισορροπημένο και δε χρειαζόμαστε κανένα ταρακούνημα, η υιοθεσία ενός ανάπηρου ζώο μας δίνει μια τεράστια ευκαιρία να ζήσουμε αυτό που θέλουμε, την τέλεια ισορροπία του δίνω και του παίρνω.
Επειδή για όλα τα πράγματα υπάρχει ένας λόγος που συμβαίνουν και η ζωή έχει πολλούς τρόπους για να μας μιλήσει, μια ανισορροπία της φυσικής ικανότητας ενός ζώου μπορεί να μιλήσει την ίδια γλώσσα με τη ψυχική ανισορροπία μας. Ένα ανάπηρο ζώο μπορεί να είναι ένας από τους τρόπους της ζωής να μας μιλήσει. Αν βρεθεί στο δρόμο μας, ας το ακούσουμε τι έχει να μας πει.
Τι έχουμε να χάσουμε; Την ισορροπία μας η μήπως την ανισορροπία μας;

Δημητριάδης Κώστας